تحریم ها و دشمنان غدّار داخلی مردم ایران!

این احمدی نژاد و دولتش و دستگاه ولایی و گردانندگانش هستند که بلای خانمانسوز تحریم ها را به جان مردم انداخته اند. آنها از تحریم ها طنابی ساخته اند تا گلوی مردم را بفشارد و خود مانند موجودات عقده ای، بیماران روانی و لمپن های پست و حقیر عربده می کشند و زجر و شکنجه و بدبختی بیشتر ملت را آرزو می کنند.

مردم ایران با کنار زدن این دشمنان غدار داخلی و پایان دادن به ماجراجویی و بحران آفرینی در سیاست خارجی است که می توانند از زیر فشار خرد کننده تحریم های مضاعف اقتصادی نجات یابند.

وبلاگ رادیو راه کارگر: وضعیتی که در رسانه های داخلی ایران، توصیف می شود تکان دهنده است: شهرستان ها پر از جوانان بیکار است که سر چهار راهها و خيابانهای مرکزی شهرها پرسه می زنند، در فاصله آذر ماه 87 تا آذرماه 88 درآمد ناشی از صادرات نفت ایران 32 درصد سقوط کرده؛ بدهی خارجی ایران در ماه جاری ۱۲ میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلار برآورد شده، تنها در سه ماهه اول سال گذشته که آمارهایش تازه از سوی بانک مرکزی منتشر شده موجودی حساب ذخيره ارزی و ذخاير بين‌المللی بانك مركزی 5369 ميليون دلار کاهش یافته، دولت تا خرخره به پیمانکاران بخش راه، سرمایه داران کارخانه های خصوصی برق و سازمان تامین اجتماعی بدهکار است، هزاران شرکت بزرگ دولتی با زیان های هنگفت مالی اداره می شوند و دولت آنها را به قیمت تقریبا رایگان به نظامیان و امنیتی ها واگذار می کند تا کارگران را اخراج کنند، و هر چه از وسایل یدکی و ابزار کار و تجهیزات را حراج نموده و زمین شرکت ها را به برج سازان و دلالان بفروشند. توریسم که معمولا کمتر از هر حوزه دیگر جذب سرمایه خارجی با ملاحظات دولت های خارجی پیوند خورده به صفر رسیده و همزمان آمار سفر به خارج  و ترک کشور که آن هم نمادی از بی تابی در برابر دشواری ها ی طاقت فرسا و جستجوی ساحل امن و آرامش است ظرف چهار سال اخیر 138 درصد رشد کرده است. درست دراین شرایط که واحدهای تولیدی یکی پس از دیگری ورشکسته می شوند، کسر بودجه دولت نجومی است و همه شاخص ها از اقتصادی و اجتماعی تا سیاسی و زیست محیطی آشکارا فقط از سقوط وحشتناک خبر می دهند احمدی نژاد در اظهار نظری گفته است: آرزوی من این است که بنزین تحریم شود. او این سخنان را در آستانه تصویب تحریم های مضاعف اتحادیه اروپا که حوزه های  بازرگانی؛ بانکی؛ نفت و گاز و سیاسی را دربرمی گیرد بر زبان آورده است.

هستند کسانی که می گویند آرزوی احمدی نژاد با اعتقادات او به ظهور مهدی موعود پیوند دارد که بر اساس آن هر چه فلاکت و بدبختی و گرسنگی بیشتر شود و ظلم عالمگیرتر شود به همان ترتیب زمان ظهور امام غائب شیعیان  نزدیک تر می شود؛ اما چه این اعتقاد وحشتناک و خرافی پایه عملکرد دولت احمدی نژاد باشد چه تنها بهانه ای برای فریب مردم نتیجه یکی است: دولت امنیتی / نظامی که به زور تقلب و دست کاری در آرای انتخاباتی خود را به مردم تحمیل کرده، با تقویت روزافزون قدرت پاسداران و نظامیان قاچاقچی، متجاوز جنسی، شکنجه گر، و قاتل بیش از پیش شرایط از هم پاشیدگی کشور را مهیا می سازد. در شرایطی که میلیونها جوان تحصیل کرده از تامین معاش به خاطر بیکاری محرومند، هزینه های سرسام آور سلامت عامل گسترش فقر است، دولت از تامین آب آشامیدنی سالم برای شهروندان درمانده و توانایی تامین برق مصرفی مردم را ندارد؛ به نام پیشرفت هسته ای، با ماجراجویی و افراطی گری شرایط مداخله هر چه وسیع تر قدرت های بیگانه و سلطه گر را فراهم کرده است.  احمدی نژاد در کشوری که  بنای حمل و نقل شهری و بین شهری سوخت بنزین است  آرزوی تحریم بنزین می کند تا از طریق فشاری که به مصرف کنندگان وارد می شود شرایط چاره جویی فراهم شود. این نگرش مازوخیستی که متعلق به افراد مریض و روانی است اعتقاد دارد که زجر و شکنجه و محرومیت انگیزه پیشرفت است.  در حالی که درست برعکس است. هر چه جامعه ای از زیربنای پیشرفته تر و محکم تری برخوردار باشد، و شهروندان رنج و درد کمتری داشته و از زندگی آسوده تری برخوردار باشند، هر چه سرمایه گذاری بر آموزش گسترده تر باشد محیط برای رشد خلاقیت و پیشرفت تکنولوژی فراهم تر است. در حقیقت نظام های مستبد و سرکوبگر که بر پایه انکار حق مشارکت موثر و توده ای شهروندان در تعیین اولویت های اساسی پیشرفت اجتماعی  بنا شده اند و مانند نظام ولایت فقیه حق رای در آنها معنا ندارد و خود را به نیروهای غیبی و موهوم  آسمانی وصل می کنند اصلی ترین دشمن تحول و توسعه جامعه هستند.  این احمدی نژاد و دولتش و دستگاه ولایی و گردانندگانش هستند که بلای خانمانسوز تحریم ها را به جان مردم انداخته اند. آنها از تحریم ها طنابی ساخته اند تا گلوی مردم را بفشارد و خود مانند موجودات عقده ای، بیماران روانی و لمپن های پست و حقیر عربده می کشند و زجر و شکنجه و بدبختی بیشتر ملت را آرزو می کنند.

مردم ایران با کنار زدن این دشمنان غدار داخلی و پایان دادن به ماجراجویی و بحران آفرینی در سیاست خارجی است که می توانند از زیر فشار خرد کننده تحریم های مضاعف اقتصادی نجات یابند.